qabarmaq

1.

f. Qabar əmələ gəlmək, qabar olmaq. Var ol, bala, yorulsa da, qabarsa da əl; Bir daş üstə bir daş qoya gərək hər insan. Ə. Cəm.. // Bərkimək. <Gəldiyevin> ürəyi daş kimi bərkimiş, əsəbləri ağac kimi qabarmışdı. M. C..

2.

f.

1. Yüksəlmək, qalxmaq, daşmaq. Dağlarda qarlar əriyincə, çayların suyu qabarırdı. Dənizin sakit səthi ehmalca qabardı. – Birdən sanki üfüq enir, torpaq qabarır; Qarşımızı kəsən dağı bir əl qoparır. R. R..

2. Köpmək, şişmək. Xəmir qabarır.

3. Ürpərmək, dikəlmək, dik-dik durmaq, biz-biz durmaq. Xoruzun tükləri qabardı.

4. Acıqlanmaq, sərt söz demək. Üzə qabarmaq, üstünə qabarmaq – üzə durmaq, sərt cavab qaytarmaq, acıqlanmaq. Kərbəlayı Heydər bir dəfə onun <Zeynəbin> üstünə qabarmamışdı. C. M..

5. məc. Ruha gəlmək, ruhlanmaq, coşmaq. Sən coş ki, qabarım mən də səninlə; Aşığam, qoy çalım saz bayramına. Ə. C.. // məc. İftixar hissi duymaq, iftixar etmək; son dərəcə sevinmək, ruhlanmaq.